تعریف رئالیسم جادویی در داستان نویسی
محتوا
اصطلاح رئالیسم جادویی داستان های معاصر را توصیف می کند ، معمولاً با آمریکای لاتین همراه است ، که روایت آن عناصر جادویی یا تخیلی را با واقعیت آمیخته است. نویسندگان واقع گرای جادویی عبارتند از گابریل گارسیا مارکز ، آلژو کارپنتیر و ایزابل آلنده.
اولین استفاده
این اصطلاح نخستین بار توسط فرانتس روه منتقد هنری آلمانی در سال 1925 ابداع شد ، اما این Alejo Carpentier بود که این واژه را تعریف فعلی خود داد ، در پیش نویس کتاب خود "El Reino de Este Mundo". او می نویسد: "شگفت انگیز" ، در نسخه ای ترجمه شده ، "هنگامی که ناشی از یک تغییر غیر منتظره از واقعیت (معجزه) باشد ، از یک آشکار شدن ممتاز از واقعیت ، یک بینش غیرقابل انکار که به طور مفرد مورد علاقه غیر منتظره قرار می گیرد ، بسیار شگفت انگیز است. غنای واقعیت یا تقویت مقیاس و مقولات یا واقعیت ، با شدت خاصی درک می شود به واسطه تعالی روح که آن را به نوعی حالت شدید سوق می دهد [استادو لامیت].’
سفرهای گالیور
همانطور که شاعر دانا گیویا در مقاله خود با عنوان "گابریل گارسیا مارکز و رئالیسم جادویی" به ما یادآوری می کند ، استراتژی روایتی که ما به عنوان رئالیسم جادویی می شناسیم مدت طولانی این اصطلاح را پیش بینی می کند: "یکی از عناصر اصلی رئالیسم جادویی را در سفرهای گالیور (1726) می بیند. .. به همین ترتیب ، داستان کوتاه نیکولای گوگول ، "بینی" (1842) ... تقریباً همه نیازهای این سبک ظاهراً معاصر را برآورده می کند.یک نمونه های مشابه را در دیکنز ، بالزاک ، داستایوفسکی ، ماپاسانت ، کافکا ، بولگاکوف ، کالوینو ، چروک ، خواننده پیدا می کند. ، و دیگران."
اما قصد کارپنیر این بود که تفاوت قایل شود lo واقعی Maravilloso americano از جنبش سورئالیستی اروپا. در ذهن او ، خارق العاده در آمریکای لاتین با فراتر از واقعیت حاصل نمی شد ، اما ذاتی تجربه آمریکای لاتین از واقعیت بود: "بالاخره ، اگر تاریخچه ای از این واقعه شگفت انگیز باشد ، کل تاریخ آمریکا چیست؟"
